Τι συμβαίνει όταν ανοίγουμε τον Firefox για να διαβάσουμε ειδήσεις; Πως φτάνουμε από το κλικ στον Chrome στο Messenger του Facebook;
Ορίστε μια απλοϊκή επεξήγηση πίσω από την “μαγεία” της πλοήγησης στο ίντερνετ. Βήμα βήμα:
- Αυτό είναι ένα το κομμάτι που είναι γνωστό σε όλους μας.
Όταν θέλουμε να επισκεφτούμε ένα site χτυπάμε την διεύθυνση στη γραμμή διευθύνσεων. Οι σύγχρονοι browsers μας παρέχουν ευκολίες με bookmarks, ενώ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια μηχανή αναζήτησης αν δεν θυμόμαστε το domain. Στο τέλος όμως, πάντα για να ξεκινήσει η πλοήγηση χρειαζόμαστε ένα καθαρό domain name.
- Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα πράγματα που δεν βλέπουμε. Αρχίζουν οι διαδικασίες δικτύωσης τις οποίες δεν κινεί ο χρήστης. Απεναντίας την δουλειά για εμάς την κάνει ο browser, τον οποίο από εδώ και πέρα θα τον ονομάζουμε user agent. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο user agent, έχοντας το domain μαζί του είναι, φυσικά, να βρει ίντερνετ μέσω της κάρτας δικτύου του Η/Υ μας. Ο δρόμος για να περάσει ο user agent από το PC μέχρι να φτάσει στο router/firewall που οδηγεί στο ίντερνετ είναι κάπως τεχνικός και χαμηλά στο hardware, γι αυτό και δεν θα τον αναλύσουμε. Ας πούμε πως ο user agent φτάνει στο router μας το οποίο του εξουσιοδοτεί την πρόσβαση στο ίντερνετ, που παρέχει στο router το modem του. Το σωστά παραμετροποιημένο router/firewall “ξέρει” πως το ίντερνετ είναι επικίνδυνο μέρος και γι αυτό ελέγχει το τι ακριβώς θέλει να κάνει ο user agent προτού βγει έξω.
- Τώρα που φτάσαμε στο ίντερνετ, ο user agent μαζί με το domain που του δώσαμε πριν από λίγο, ανακαλύπτει αμέσως πως το ίντερνετ είναι ένα μέρος χωρίς domain. Το www.domain.tld που του δώσαμε πριν δεν σημαίνει τίποτα για το ίντερνετ και τις μηχανές που “κατοικούν” εκεί.
Στο ίντερνετ, η ταυτότητα σου είναι η διεύθυνση IP.
Σκεφτείτε τη διεύθυνση IP σαν έναν αριθμό τηλεφώνου. Όλοι έχουμε έναν. Η διαφορά στο ίντερνετ είναι πως υπάρχουν “τηλέφωνα” τα οποία είναι συνεχώς ανοιχτά στα οποία καλούμε σχεδόν σε καθημερινή βάση για να ακούσουμε κάτι που θέλουμε.
Ο user agent μας λοιπόν με το domain του είναι για λίγο πελαγωμένος και θα παρέμενε έτσι αν δεν ήξερε για ένα πολύ σημαντικό μέρος του σύγχρονου ίντερνετ: τους DNS servers.
Οι DNS servers έχουν την υποχρέωση να “μεταφράζουν” τα, σχεδιασμένα για να διαβάζονται από ανθρώπους domain names, σε σχεδιασμένες να διαβάζονται από μηχανές, διευθύνσεις IP. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ένας DNS server είναι ένας αυτοματοποιημένος διαδικτυακός τηλεφωνικός κατάλογος με μερικά εκατομμύρια σελίδες.
- Αφού λοιπόν βρει την διεύθυνση IP ο user agent μας ξέρει που να πάει για να βρει το domain που του δώσαμε.
- Γυρνώντας πίσω στη επεξήγηση της λογικής των διευθύνσεων των IP, είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως μια διεύθυνση IP δεν αντιστοιχεί υποχρεωτικά σε ένα και μόνο site αλλά σε έναν host. Έναν server δηλαδή που έχει πάνω ένα ή και περισσότερα websites. Εδώ πλέον το domain name είναι και πάλι χρήσιμο στον user agent μας, αφού θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει τα site που βρίσκονται στον host και να βρει αυτό που ζητήσαμε λίγη ώρα πριν.
- Μόλις το βρει το site ανταποκρίνεται και του δίνει τον web index του, την αρχική του σελίδα. Επιτέλους βρήκαμε αυτό που θέλαμε!
- Ο user agent έχοντας πλέον αυτό που θέλει γυρίζει πίσω με τις πληροφορίες που ζητήσαμε, ενώ παράλληλα τις μεταποιεί για να διαβάζονται εύκολα από εμάς.
- Και κάπως έτσι, γυρίζουμε πίσω σε αυτά που βλέπουμε. Ο browser μας έχει εμφανίσει επιτέλους την ιστοσελίδα που ζητήσαμε και ο user agent παραμένει πιστός και ακούραστος για το επόμενο ταξίδι στο ίντερνετ για να μας πάει στο επόμενο μέρος που θα ζητήσουμε.
- Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν όταν επιθυμούμε να ανοίξουμε κάποια σελίδα στο ίντερνετ. Από την εμπειρία μας βέβαια, η πλοήγηση στο ίντερνετ φαίνεται μια αρκετά πιο γρήγορη και απλοϊκή διαδικασία. Υπάρχουν πολλοί άλλοι μηχανισμοί που “βοηθάνε” τον user agent στο ταξίδι του, ενώ, χάρη σε άλλους δεν χρειάζεται να φύγει καν. Στη βάση της όμως η διαδικασία είναι η ίδια εδώ και πολλά χρόνια και γίνεται και πιο πολύπλοκη όσο το ίντερνετ μεγαλώνει και εξελίσσεται.